Şırnak’ın sarp dağlarında, sıcak kışlaklarından, mevsimlerle birlikte göç eden bir çocuk. Her sabah koyunların ardından zorlu dağ, tehlikeli karayollarında yürüyerek başlayan, her akşam yorgunlukla son bulan bir yaşam. Ne bir okul sırası gördü ne de bir oyuncak tanıdı. Ama hayalleri büyük: "Polis olmak istiyorum. Güvenlikçi olmak istiyorum. Okula gitmek istiyorum."
Henüz çocuk yaşta omuzlarına yüklenen ağır sorumluluklarla hayatı tanıyan Rozerin Yıldız (16), ailesiyle birlikte Hakkari’ye doğru zorlu göç yolculuğuna başladı. Yaklaşık 30 gün sürecek zorlu bir yürüyüşün ardından Hakkari’nin yaylaya ulaşacaklar. O süre boyunca dinlenmek yok, okul hayali ise yine ertelenecek.
“Çok yoruluyorum. Doğduğumdan bu yana iş yapıyorum. Okula gitmek istiyorum ama göçerlik nedeni ile gidemiyorum. Güvenlikçi olmak istiyorum. Buradan Hakkari’ye gideceğiz ve buradan yürüyerek gideceğiz. 30 gün boyunca yürüyoruz. Hakkari’ye varana kadar durmuyoruz. Göç vakti geldiğinde tekrar buraya geleceğiz. Hayatımız böyle devam ediyor. Hiçbir zaman oyuncaklarım olmadı. Her gün bu hayatı yaşıyoruz. Ama ben güvenlik, polis olmak istiyorum. Okula gitmek istiyorum. Koyunlar yüzünden gidemiyorum.” sözleriyle hayatını özetleyen Rozerin, bu sözleri ile yüzlerce göçer çocuğunun sessiz temsilcisi gibi.
Küçük bedenin büyük hayalleri var. Ama bu hayaller, sert iklim, zor coğrafya ve eğitimden uzak bir yaşamla her geçen gün biraz daha öteleniyor. Ne zaman ki biri duyar, biri el uzatır; işte o zaman değişebilir bu hikâye.
Türkiye’nin doğusunda, sessizce büyüyen binlerce benzer hikâye gibi, bu çocuk da okula gitmek ve hayalini kurduğu mesleğe kavuşmak için bir umut ışığı bekliyor. (Selahattin Taşar)
